اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر استرس ادراک شده، خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دچار سرطان پستان

چکیده هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر استرس ادراک­شده، خودکارآمدی و کیفیت زندگی  بیماران دچار سرطان پستان بود . روش: روش مطالعه نیمه­آزمایشی با گروه گواه و طرح پیش­آزمون، پس­آزمون و پی­گیری دوماهه و جامعه­آماری کلیه­ی زنان مراجعه­کننده به بخش آنکولوژی مرکز تشخیصی- درمانی بیمارستان هفت تیر تهران به­تعداد 1200 نفر بود که120 نفر آن­ها از مراجعان تازه­ تشخیص در سال 1392 بودند. پس از مصاحبه 30 نفر که ملاک­های ورود به پژوهش را داشتند، به­صورت در دسترس انتخاب و به­طور تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگزین شد.ند ابزار پژوهش، پرسش­نامه­های استرس ادراک­شده کوهن، کامارک و مرملستین (1983)، خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982؛ نقل از ملکی پیربازاری، نوری و صرامی،1390) و ویراست سوم پرسش­نامه کیفیت زندگی سازمان پژوهش­های اروپایی آرونسون (1987؛ نقل از صفایی، دهکردی و طباطبایی، 1386) بود. گروه آزمایش 8 جلسه 2 ساعته هفته­ای یک­بار آموزش دید. یافته­ها: نتایج نشان­دهنده اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی در کاهش استرس ادراک­شده و افزایش خودکارآمدی و کیفیت­ زندگی بیماران بود و اثر آن پس از 2 ماه نیز باقی­ماند. نتیجه­گیری: از رفتار درمانی دیالکتیکی می­توان به­عنوان روش موثری برای کاهش استرس، افزایش خودکارآمدی و کیفیت زندگی  بیماران دچار سرطان استفاده کرد.   کلیدواژه­ها: استرس ادراک­شده، خودکارآمدی، دیالکتیکی، رفتار درمانی ، کیفیت زندگی